https://www.youtube.com/watch?v=Xn676-fLq7I

Και βιώνεις τη συντριβή. Συναισθηματική, σωματική και νοητική. Βλέπεις τα πάντα γύρω σου να καταρρέουν και εσύ σαν απλός παρατηρητής παρακολουθείς. Δε δρας. Λειτουργείς ασυναίσθητα βάσει των συμπεριφορολογικών δεδομένων που έχεις συλλέξει μέχρι στιγμής. Επικεντρώνεις το βλέμμα σου στον τοίχο και δε σκέφτεσαι τίποτα. Και πίνεις τον έναν καφέ μετά τον άλλο, μπας και ξυπνήσεις από αυτή τη γενικότερη νωθρότητα που σε καταρρακώνει. Αλλά η μία αρνητική σκέψη οδηγεί στην άλλη, δημιουργώντας παράλληλα ένα φαύλο κύκλο. Εν ολίγοις, βρίσκεσαι στον πάτο. Αφήνεις το υποσυνείδητο να υπερτερήσει έναντι της λογικής. Η υποδόρια δράση του έχει ως αποτέλεσμα την ενδυνάμωση της αρνητικότητας που σε κατακλύζει. Και στροβιλίζεσαι γύρω απ'τον εαυτό σου και τις ανυπόστατες, κατ'αρχήν, θεωρίες σου. Ως πότε, όμως, θα διατηρείς μία παθητική στάση απέναντι σ'αυτά που σου συμβαίνουν ; Και κυρίως σ'αυτά που ο ίδιος προκαλείς, επηρεάζοντας άθελά σου και αγαπημένα σου πρόσωπα ; Ως πότε θα επιλέγεις,-ασυνείδητα, βέβαια- να τα έχεις απέναντί σου αντί δίπλα σου ; At the end of the day, αυτά είναι που θα σε στηρίξουν και θα σε ηρεμήσουν. Κανείς δεν αξίζει να είναι εχθρός σου, πόσω δε καποιος που πραγματικά αγαπάς και νοιάζεσαι. Αν είναι να φας τα μούτρα σου, θα τα φας. Κάν'το να αξίζει όμως, καταβάλλοντας όλη σου τη δοτικότητα. Δώσε τέλος στην αρνητικότητα και στους τυπικούς φραγμούς. Αφέσου ελεύθερος και τότε σίγουρα, τουλάχιστον εσύ, θα έχεις βγει κερδισμένος.


"Μετά απ'το πυκνό σκοτάδι, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έρθει η αυγή"

http://www.youtube.com/watch?v=uNBKfNo9Pu0

Και είναι σαν το κρύο να'χει εκλείψει
Και να μένει μόνο ζέστη
Και να σε θέλω
Και να με θέλεις
Και να είσαι μακριά
Αλλά να'σαι εδώ.

http://www.youtube.com/watch?v=aCm7K9j6O00

Και πάνω εκεί που όλα βαίνουν ομαλώς, τσουπ ! Το ζήτημα τής σύγκρισης αναπηδά χωρίς να το πάρεις πρέφα. "Υποκαθιστώ κάτι ;" "Προσπαθείς στο πρόσωπό μου να βρεις αυτό το ανεκπλήρωτο που δε σου έδωσε ο/η άλλος/-η ;" Δεν ξέρω τι να πω... Άσχημες σκέψεις στροβιλίζουν στο κεφάλι σου. Η κρίση σου θολώνει, το μόνο που βλέπεις είναι κάτι υπέρτερο, κάτι πάνω απο σένα, κάτι σα σκιά να σε απειλεί. Αυτή η σκιά τού παρελθόντος. Παλεύεις να πείσεις τον εαυτό σου πως κάθε άτομο είναι διαφορετικό, πως κάθε συναίσθημα είναι πρωτόγνωρο ούτως ή άλλως. Δεν τίθεται μόνο θέμα ζήλιας. Ένα άλλο, ανεξήγητο συναίσθημα, που προσιδιάζει στο φθόνο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσήκει περισσότερο ως χαρακτηρισμός αυτού που αισθάνεσαι. Κι αναρωτιέσαι "Τι μπορεί να οδηγήσει στον αφανισμό τής σκιάς αυτής, που σε καταδιώκει ;". Η απάντηση πιστεύω πως βρίσκεται στη "στροφή" τού συναισθήματος που δίνει φως σ'αυτή τη σκιά, ως προαπαιτούμενο της ύπαρξής της, στην αιτιώδη σύνδεση των αρνητικών σου συναισθημάτων με το εκάστοτε "τρίτο πρόσωπο", που έχει προηγηθεί. Και καταλήγεις στο ότι οι ανησυχίες σου γύρω απ'την ήδη υπάρχουσα σκιά πηγάζουν απ'το ενδιαφέρον σου για το άλλο πρόσωπο και τροφοδοτούνται απ'το φόβο  σου μήπως το άλλο πρόσωπο θελήσει να δώσει ζωή στη σκιά, μετατρέποντάς την σε "ον". Συνεπώς, εν τέλει συνειδητοποιείς πως κάθε αρνητικό συναίσθημα συνδέεται άρρηκτα με ένα εξέχον αυτού θετικό. Όλα αυτά, βέβαια, εφόσον η αρνητικότητα που σε καταβάλλει, δε γίνεται "υπερχειλής" σε σχέση με τα συναισθήματα που σου προκαλεί το άλλο πρόσωπο αυτό καθ'αυτό.
 

Υ.Γ. είναι άσχημο να μπαίνει η λογική μπροστά απ'την πηγαία θέληση, σε ό,τι αφορά την έκφραση των όμορφων συναισθημάτων.

http://www.youtube.com/watch?v=_h7F6AmqHfA

Και ξαφνικά, έχει φτάσει αυτό το σημείο που κάθετι δικό μου είναι και δικό σου και κάθετι δικό σου και δικό μου. Όμορφη αυτή η κομμουνιστική αρχή τής κοινοκτημοσύνης, δε λέω. Σε βοηθά να κατανοήσεις καλύτερα τον άλλον, να τον ζήσεις μέσα απ'τις συνήθειές του, να τον μάθεις πραγματικά και ουσιαστικά. Απ'αυτό, πιστεύω, πηγάζει κι η μη αναγκαιότητα του να μιλάμε συνεχώς. Μέσα απ'τη σιωπή πολλές φορές ακούς αυτό που δεν τολμά ο άλλος να διατυπώσει με λόγια. Κάποια βλέμματα απλώς σε γαληνεύουν, σε καθησυχάζουν και σου προκαλούν σύγχυση κι ανησυχία αντίστοιχα. Κάποια αγγίγματα σε ταξιδεύουν και σ'απελευθερώνουν απ'οποιαδήποτε αρνητική σκέψη κι απ'οποιονδήποτε παραλογισμό. Αυτό που με φοβίζει, όμως, είναι το πώς θα συνεχίσει ο καθένας μας να ζει μετά απ'αυτό. Το πώς θα βιώνει την καθημερινότητά του, όπως και πριν, χωρίς να αισθάνεται ασυναίσθητα την απουσία του άλλου απ'αυτήν. Θέλω να σταματήσω να φοβάμαι και απλώς να ζήσω στο έπακρο αυτό το όμορφο που έχουμε και που στα χέρια μας εναπόκειται η εξέλιξή του. Θέλω να με αφήσεις να αφεθώ. Θέλω να πάψεις να με κάνεις να φοβάμαι. 

http://www.youtube.com/watch?v=GrGEyk5Mp2g

Οι άνθρωποι που περνούν απ'τη ζωή σου, έρχονται και παρέρχονται. Έτσι είναι κι έτσι ήταν ανέκαθεν. Όλοι σημαίνουν κάτι για σένα, ο καθένας με το δικό του διαφορετικό τρόπο. Επειδή ο καθένας αντίστοιχα έχει χαράξει με το σουγιά του τον κορμό της ζωής σου. Ωστόσο, το πόσο βαθιά είναι αυτή η χαρακιά δεν εξαρτάται μονάχα απ'τον ίδιο. Εξαρτάται κυρίως απ'το πόσο βαθιά θ'αφήσεις εσύ ο ίδιος τη λεπίδα να εισχωρήσει στον κορμό σου. Αν απλώς τον ξύσει ή αν καρφωθεί μ'όλη της τη δύναμη σ'αυτόν. Δε λέω, όμορφο το ξύσιμο. Διώχνει πρόσκαιρα τη φαγούρα από το φύλλωμα. Για πόσο, όμως, θα σου αρκεί αυτή η παροδικότητα ; Αργά ή γρήγορα θα χρειαστείς έναν άλλον άνθρωπο, ένα διαφορετικό σουγιαδάκι, για να πληρώσει τις ανάγκες συντήρησής σου, για να σιγουρευτείς ότι ζεις. Θα βρεις, δεν αμφιβάλλω. Το θέμα, όμως, είναι ότι έτσι ποτέ δε θα επέλθει για σένα η πληρότητα. Πάντα θα αποζητείς από τους άλλους πράματα που δεν μπορούν να σου δώσουν, απ'τη στιγμή που εσύ ο ίδιος δεν είσαι διατεθειμένος να ανταποδώσεις. Όχι με τον ίδιο τρόπο. Δεν είν'ανάγκη να γίνεις αντικατοπτρισμός της λαμβανόμενης συμπεριφοράς. Με το δικό σου ιδιαίτερο τρόπο να φροντίσεις να χαράξεις κι εσύ κάτι πάνω στους κορμούς των άλλων. Ει δυνατόν, κάτι βαθύ, κάτι ουσιαστικό. Και μετά, να δεις που κι ο άλλος θα μπήγει πιο βαθιά το μαχαίρι του στο δέντρο της ζωής σου. Και σιγά-σιγά, αλλά όμορφα παράλληλα, θα εισχωρείτε ο ένας στον κορμό του άλλου. Σ΄το λέω από τώρα. Θα φαντάζει εύκολο αρχικά, άπαξ και καταλάβεις ότι το επιθυμείς κι ο ίδιος. Μην εφησυχάζεις όμως ! Πριν φτάσει η λεπίδα στην καρδιά του κορμού σου, τότε θα αισθανθείς την επιθυμία να την αποβάλεις από τον οργανισμό σου. Αυτή θα είναι η πραγματική σου πρόκληση. Το αν θα αφήσεις το δεντράκι σου να νιώσει αυτόν το γλυκό πόνο. Τότε θα σου εντυπωθεί ουσιαστικά ο άλλος. Όταν εσύ αποφασίσεις να ρίξεις τις, φαινομενικά λογικές, άμυνές σου. Κι αν το καταφέρεις αυτό, πάλι να επαγρυπνείς ! Να έχεις στο νου σου πως θα πρέπει κάθε μέρα να καταβάλλεις προσπάθεια, ώστε να είσαι βέβαιος πως ο σουγιάς σου είναι καλά μπηγμένος. Καταληκτικά, όπως το δέντρο χρειάζεται νερό για να επιβιώσει, έτσι κι ο άνθρωπος χρειάζεται αγάπη. Μη σου τη στερείς, Δέξου την. Και μετά, σίγουρα θα μπορέσεις και να τη δώσεις. 

http://www.youtube.com/watch?v=28kkg7IGyK4

Ότι εσύ θα με'κανες να τα ξεχάσω όλα ξαφνικά και το μόνο που θα'θελα θα ήταν να είμαι μαζί σου, όχι, δεν το περίμενα, ειλικρινά. Αρχικά, πίστευα ότι όλη αυτή η φάση μεταξύ σοβαρού και αστείου με ενθουσιάζε, επειδή ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Δεν άργησα να καταλάβω, όμως, πως σήμαινες κάτι περισσότερο για μένα. Εσένα σε ήξερα ήδη, Σε είχα δει αρκετές φορές, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δε σ'είχα κοιτάξει. Μου δημιουργείς συγκεχυμένες σκέψεις κι αυτό είναι ακριβώς ό,τι χρειάζομαι για να αποσπώμαι. Αυτό που φοβάμαι πλέον, ωστόσο, είναι ότι θα πρέπει να βρω άλλες σκέψεις για ν'αποσπώμαι από σένα. Δεν ξέρω τι μού έχεις κάνει, πραγματικά. Πότε πέρασες τη σφαίρα της φιλίας, αυτό το "φράχτη" που κατ'αρχήν δημιουργώ, δεν πήρα χαμπάρι. Εσύ, απ'ό,τι φαίνεται, όμως, είσαι τελείως αλλού... Σε άλλη φάση, πώς το λένε ;! Το μόνο στο οποίο μπορώ να ελπίζω τώρα, είναι στο μέλλον. Στο αν θα μας βρει το αύριο μαζί ή χώρια. Στην προσμονή τού αύριο, λοιπόν !

http://www.youtube.com/watch?v=kOhO-TfRcZU

Έχουν περάσει 2 μήνες και 6 μέρες από την τελευταία φορά που κοίταξα τα μάτια σου από κοντά.
Αν είχα χειριστεί το θέμα διαφορετικά ίσως αυτή τη τη στιγμή να είχα να σε δω ένα δεύτερο. Ίσως και όχι.
Δεν ξέρω τι είν'αυτό που μου άρεσε περισσότερο σε σένα... Αν με ρωτούσε κάποιος, θα έλεγα τα μάτια σου. Ασυζητητί. Εκεί, δε λένε άλλωστε, ότι καθρεφτίζεται η ψυχή του ανθρώπου ; Μετά, όμως, σκέφτομαι και τα χέρια σου, και τα μαλλιά σου, και τη μυρωδιά σου, και την πρώτη φορά που μου είπες "Θα μου στρίψεις ένα τσιγάρο ;", και τον τρόπο που λες το "λ", και τον τρόπο που σκέφτεσαι, και τον τρόπο που φαντάζομαι ότι μπορείς να αγαπήσεις, και τον τρόπο που σ'αγάπησα με το που σε είδα, πριν καν μιλήσεις.
Ίσως όλο αυτό που έχω δημιουργήσει στο μυαλό μου γύρω απ'το πρόσωπό σου να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ίσως, πάλι, και ν'ανταποκρίνεται. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τους άλλους. Μα τι λέω ; Εδώ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Το ξέρω, όμως, πως κάποια στιγμή θα'μαστε μαζί. Ή μάλλον, κάποιες στιγμές, πολλές στιγμές, απ'όταν αποφασίσεις και για πάντα, θα'μαστε μαζί. Γνωριζομασταν από πιο παλιά, από άλλες ζωές, εγώ το θυμάμαι, και όταν σε κοιτάω στα μάτια, βεβαιώνομαι. Έχουμε περάσει πολλά μαζί. Ωστόσο, εσύ δεν το θυμάσαι. Δεν πειράζει, όμως ! Γι'αυτό είμ'εγω εδώ-για να σ'το θυμίσω.
Δεν ξέρω αν με βοηθάει που γράφω ό,τι σκέφτομαι για σένα. Μάλλον όχι. Είναι σα να προσπαθώ να συντηρήσω με τα χέρια μου μία φωτιά, αλλά μόνος, για να ζεσταίνομαι μόνο εγώ. Ποιο το νόημα τότε ;
Ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα έφτανα στο σημείο να έχω κάποιον πιο πάνω από μένα στο μυαλό μου. Ναι, πολύ εγωιστικό, το ξέρω. Ο εγωισμός είναι το τρέιντμάρκ μου και δεν είμαι περήφανος γι'αυτό. Με σένα, όμως, οι άμυνές μου έπεσαν. Το μόνο που ήθελα ήταν να σε αγκαλιάσω. Πόσο θα σου κόστιζε αυτό άραγε ; Εμένα, που δεν το'κανα, πάντως, πολύ.