Και ξαφνικά, έχει φτάσει αυτό το σημείο που κάθετι δικό μου είναι και δικό σου και κάθετι δικό σου και δικό μου. Όμορφη αυτή η κομμουνιστική αρχή τής κοινοκτημοσύνης, δε λέω. Σε βοηθά να κατανοήσεις καλύτερα τον άλλον, να τον ζήσεις μέσα απ'τις συνήθειές του, να τον μάθεις πραγματικά και ουσιαστικά. Απ'αυτό, πιστεύω, πηγάζει κι η μη αναγκαιότητα του να μιλάμε συνεχώς. Μέσα απ'τη σιωπή πολλές φορές ακούς αυτό που δεν τολμά ο άλλος να διατυπώσει με λόγια. Κάποια βλέμματα απλώς σε γαληνεύουν, σε καθησυχάζουν και σου προκαλούν σύγχυση κι ανησυχία αντίστοιχα. Κάποια αγγίγματα σε ταξιδεύουν και σ'απελευθερώνουν απ'οποιαδήποτε αρνητική σκέψη κι απ'οποιονδήποτε παραλογισμό. Αυτό που με φοβίζει, όμως, είναι το πώς θα συνεχίσει ο καθένας μας να ζει μετά απ'αυτό. Το πώς θα βιώνει την καθημερινότητά του, όπως και πριν, χωρίς να αισθάνεται ασυναίσθητα την απουσία του άλλου απ'αυτήν. Θέλω να σταματήσω να φοβάμαι και απλώς να ζήσω στο έπακρο αυτό το όμορφο που έχουμε και που στα χέρια μας εναπόκειται η εξέλιξή του. Θέλω να με αφήσεις να αφεθώ. Θέλω να πάψεις να με κάνεις να φοβάμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου