http://www.youtube.com/watch?v=_h7F6AmqHfA

Και ξαφνικά, έχει φτάσει αυτό το σημείο που κάθετι δικό μου είναι και δικό σου και κάθετι δικό σου και δικό μου. Όμορφη αυτή η κομμουνιστική αρχή τής κοινοκτημοσύνης, δε λέω. Σε βοηθά να κατανοήσεις καλύτερα τον άλλον, να τον ζήσεις μέσα απ'τις συνήθειές του, να τον μάθεις πραγματικά και ουσιαστικά. Απ'αυτό, πιστεύω, πηγάζει κι η μη αναγκαιότητα του να μιλάμε συνεχώς. Μέσα απ'τη σιωπή πολλές φορές ακούς αυτό που δεν τολμά ο άλλος να διατυπώσει με λόγια. Κάποια βλέμματα απλώς σε γαληνεύουν, σε καθησυχάζουν και σου προκαλούν σύγχυση κι ανησυχία αντίστοιχα. Κάποια αγγίγματα σε ταξιδεύουν και σ'απελευθερώνουν απ'οποιαδήποτε αρνητική σκέψη κι απ'οποιονδήποτε παραλογισμό. Αυτό που με φοβίζει, όμως, είναι το πώς θα συνεχίσει ο καθένας μας να ζει μετά απ'αυτό. Το πώς θα βιώνει την καθημερινότητά του, όπως και πριν, χωρίς να αισθάνεται ασυναίσθητα την απουσία του άλλου απ'αυτήν. Θέλω να σταματήσω να φοβάμαι και απλώς να ζήσω στο έπακρο αυτό το όμορφο που έχουμε και που στα χέρια μας εναπόκειται η εξέλιξή του. Θέλω να με αφήσεις να αφεθώ. Θέλω να πάψεις να με κάνεις να φοβάμαι. 

http://www.youtube.com/watch?v=GrGEyk5Mp2g

Οι άνθρωποι που περνούν απ'τη ζωή σου, έρχονται και παρέρχονται. Έτσι είναι κι έτσι ήταν ανέκαθεν. Όλοι σημαίνουν κάτι για σένα, ο καθένας με το δικό του διαφορετικό τρόπο. Επειδή ο καθένας αντίστοιχα έχει χαράξει με το σουγιά του τον κορμό της ζωής σου. Ωστόσο, το πόσο βαθιά είναι αυτή η χαρακιά δεν εξαρτάται μονάχα απ'τον ίδιο. Εξαρτάται κυρίως απ'το πόσο βαθιά θ'αφήσεις εσύ ο ίδιος τη λεπίδα να εισχωρήσει στον κορμό σου. Αν απλώς τον ξύσει ή αν καρφωθεί μ'όλη της τη δύναμη σ'αυτόν. Δε λέω, όμορφο το ξύσιμο. Διώχνει πρόσκαιρα τη φαγούρα από το φύλλωμα. Για πόσο, όμως, θα σου αρκεί αυτή η παροδικότητα ; Αργά ή γρήγορα θα χρειαστείς έναν άλλον άνθρωπο, ένα διαφορετικό σουγιαδάκι, για να πληρώσει τις ανάγκες συντήρησής σου, για να σιγουρευτείς ότι ζεις. Θα βρεις, δεν αμφιβάλλω. Το θέμα, όμως, είναι ότι έτσι ποτέ δε θα επέλθει για σένα η πληρότητα. Πάντα θα αποζητείς από τους άλλους πράματα που δεν μπορούν να σου δώσουν, απ'τη στιγμή που εσύ ο ίδιος δεν είσαι διατεθειμένος να ανταποδώσεις. Όχι με τον ίδιο τρόπο. Δεν είν'ανάγκη να γίνεις αντικατοπτρισμός της λαμβανόμενης συμπεριφοράς. Με το δικό σου ιδιαίτερο τρόπο να φροντίσεις να χαράξεις κι εσύ κάτι πάνω στους κορμούς των άλλων. Ει δυνατόν, κάτι βαθύ, κάτι ουσιαστικό. Και μετά, να δεις που κι ο άλλος θα μπήγει πιο βαθιά το μαχαίρι του στο δέντρο της ζωής σου. Και σιγά-σιγά, αλλά όμορφα παράλληλα, θα εισχωρείτε ο ένας στον κορμό του άλλου. Σ΄το λέω από τώρα. Θα φαντάζει εύκολο αρχικά, άπαξ και καταλάβεις ότι το επιθυμείς κι ο ίδιος. Μην εφησυχάζεις όμως ! Πριν φτάσει η λεπίδα στην καρδιά του κορμού σου, τότε θα αισθανθείς την επιθυμία να την αποβάλεις από τον οργανισμό σου. Αυτή θα είναι η πραγματική σου πρόκληση. Το αν θα αφήσεις το δεντράκι σου να νιώσει αυτόν το γλυκό πόνο. Τότε θα σου εντυπωθεί ουσιαστικά ο άλλος. Όταν εσύ αποφασίσεις να ρίξεις τις, φαινομενικά λογικές, άμυνές σου. Κι αν το καταφέρεις αυτό, πάλι να επαγρυπνείς ! Να έχεις στο νου σου πως θα πρέπει κάθε μέρα να καταβάλλεις προσπάθεια, ώστε να είσαι βέβαιος πως ο σουγιάς σου είναι καλά μπηγμένος. Καταληκτικά, όπως το δέντρο χρειάζεται νερό για να επιβιώσει, έτσι κι ο άνθρωπος χρειάζεται αγάπη. Μη σου τη στερείς, Δέξου την. Και μετά, σίγουρα θα μπορέσεις και να τη δώσεις.