Και πάνω εκεί που όλα βαίνουν ομαλώς, τσουπ ! Το ζήτημα τής σύγκρισης αναπηδά χωρίς να το πάρεις πρέφα. "Υποκαθιστώ κάτι ;" "Προσπαθείς στο πρόσωπό μου να βρεις αυτό το ανεκπλήρωτο που δε σου έδωσε ο/η άλλος/-η ;" Δεν ξέρω τι να πω... Άσχημες σκέψεις στροβιλίζουν στο κεφάλι σου. Η κρίση σου θολώνει, το μόνο που βλέπεις είναι κάτι υπέρτερο, κάτι πάνω απο σένα, κάτι σα σκιά να σε απειλεί. Αυτή η σκιά τού παρελθόντος. Παλεύεις να πείσεις τον εαυτό σου πως κάθε άτομο είναι διαφορετικό, πως κάθε συναίσθημα είναι πρωτόγνωρο ούτως ή άλλως. Δεν τίθεται μόνο θέμα ζήλιας. Ένα άλλο, ανεξήγητο συναίσθημα, που προσιδιάζει στο φθόνο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσήκει περισσότερο ως χαρακτηρισμός αυτού που αισθάνεσαι. Κι αναρωτιέσαι "Τι μπορεί να οδηγήσει στον αφανισμό τής σκιάς αυτής, που σε καταδιώκει ;". Η απάντηση πιστεύω πως βρίσκεται στη "στροφή" τού συναισθήματος που δίνει φως σ'αυτή τη σκιά, ως προαπαιτούμενο της ύπαρξής της, στην αιτιώδη σύνδεση των αρνητικών σου συναισθημάτων με το εκάστοτε "τρίτο πρόσωπο", που έχει προηγηθεί. Και καταλήγεις στο ότι οι ανησυχίες σου γύρω απ'την ήδη υπάρχουσα σκιά πηγάζουν απ'το ενδιαφέρον σου για το άλλο πρόσωπο και τροφοδοτούνται απ'το φόβο σου μήπως το άλλο πρόσωπο θελήσει να δώσει ζωή στη σκιά, μετατρέποντάς την σε "ον". Συνεπώς, εν τέλει συνειδητοποιείς πως κάθε αρνητικό συναίσθημα συνδέεται άρρηκτα με ένα εξέχον αυτού θετικό. Όλα αυτά, βέβαια, εφόσον η αρνητικότητα που σε καταβάλλει, δε γίνεται "υπερχειλής" σε σχέση με τα συναισθήματα που σου προκαλεί το άλλο πρόσωπο αυτό καθ'αυτό.
Υ.Γ. είναι άσχημο να μπαίνει η λογική μπροστά απ'την πηγαία θέληση, σε ό,τι αφορά την έκφραση των όμορφων συναισθημάτων.
